10 Laatste werkdag

Weken voor aanvang van het project, en het vertrek naar Moldavie ben je druk met van alles en nog wat.
Je hoofd zit vol met voorstellingen.

Vanochtend vroeg op en,...... weer het zelfde traject en om 8 uur staan we weer klaar op de OK.
Het is onze laatste werkdag.
Deze dag wordt ook gecombineerd met scholing aan de lokale ok mensen.

Uiteindelijk komen we tot 69 patienten.
69 mensen die weer iets van hun dagelijkse leven kunnen oppakken omdat ze, daarvoor, niets konden zien.

Aan het begin van dit project waren wij onzeker over wat we konden aantreffen.
5 leden in een team die elkaar nog niet helmaal goed kenden.
Toch liep het project op rolletjes, vanafhet eerste moment.
Daar ben ik trots op, op al mijn 4 mede teamleden.











Iedereen blij!

8. Projectbegeleiders, Onze tolken, onze alles helpende hand.


Het project wat loopt wordt gefinancierd door omroep Max uit sponsering bedrijfsleven , giften en donaties.

In het veld zijn het de professionals die het mogen uitvoeren.
En in  den vreemden kunnen wij natuurlijk niet zonder tolken, zeker niet in het oud Russische Moldavië.

In het ziekenhuis is werkelijk niemand die ook maar een enkel woordje Engels spreekt, ook binnen de directie niet. Alleen onze jonge plaatselijke  dokter Ramon geeft wat Engelse geluiden, maar ook hij moet regelmatig Doina te hulp roepen.
Doina is onze hulp en toeverlaat op de werkvloer.

Onze dank gaat dan ook uit naar onze drie projectbegeleiders.
Van links naar rechts Ruslan, Doina en Slavic.

In alles wat wij te wensen hebben proberen zij ons een helpende hand te bieden.
En werkelijk niets is te veel.
Vertaalwerk, een tussenstop voor vers water want het is hier behoorlijk warm, elke dag en niets is te veel.
Als er op de ok behoefte is aan wat dan ook, het wordt  binnen de mogelijkheden geregeld. Vandaar dat de plaatselijke Farmaci regelmatig wordt bezocht.

Het blijkt ook wel dat er voor zo’n groot project een hele organisatie aan vooraf gaat.
De voorraden binnen het ziekenhuis zijn niet toereikend voor een weekje Hollanders die met een geheel andere achtergrond hier proberen te werken.
Hier in Moldavië wordt alles wat gebruikt is hergebruikt.

Als wij in Nederland een cataractoperatie verrichten wordt alles wat overblijft aan verpakking door de vuilnis vernietigd.
Van alles wat hier aan verbruiksmateriaal overblijft wordt zeker 80% hergebruikt.
Dus tijdens het werken liggen overal stapeltjes en hoopjes zakken ect.

......................................Wordt vervolgd

7. Opmerkelijk

Vandaag dag drie van ons Project.
Het is warm in Balti, waar ons hotel is.
Na het ontbijt snel de auto in want  het ziekenhuis staat 35 km oostwaarts in Floresti. En er wordt op ons gewacht.
Eigenlijk loopt het programma met de ingrepen erg goed. Al laat af en toe een instrument ons in de steek en dan moeten we improviseren. Nieuwe set open maken,  defect repareren voor zover mogelijk is weer laten steriliseren .
Tom blijft er erg rustig onder wat wij zeer bewonderen. Onze lieve heer komt ons regelmatig bezoeken.
Omdat het sterilisatieproces niet altijd even vlekkeloos verloopt valt er wel eens een paar kwartiertjes tussenuit.
Op dat moment was er ook een sectio aan de gang in het gebouw ernaast.
Nou, het leek wel of wij 50-60 jaar terug in de tijd stapten.
Ik zal de details besparen maar kenners weten wat ik hier mee bedoel.
En dan praten en vergaderen wij hier onze gezondheidszorg behoorlijk naar de kl........
 
Alles wat wij weggooien kunnen zij nog gebruiken. Er is geen geld.
 
Doekjes, verpakkingen, dozen , nou bedenk zelf wat: Alles wordt hergebruikt.
 
De vieze deppers en doekjes worden uitgewassen en weer hergebruikt.
Gaasjes zijn er niet want ...................juist die zijn te duur.
Dames en heren de catgutpotten bestaan er nog al betwijfel ik of er catgut inzat. Kon ook gewoon garen zijn?
Foto's zijn in privébezit.
 
Hieronder enkele opmerkelijke plaatjes.
Er volgen er nog meer.
 

Reparatie van capsulorhexis-pincet want voorraad hebben we niet
Beschermheiligen mee onderweg, die heb je hier wel nodig
Klompjes, herkenbaar


Kleedkamer 2x2 meter , dat wordt dringen

 
Tom, zo trots als een pauw, heeft zijn speeltje gevonden, waar zie je ze nog. HIER DUS

Weg op het terrein van het Ziekenhuis

Opstelling in de OK

 
Onze airco, gelukkig werkt die. Ondanks zijn aanwezigheid is het hier goed zweten
Buiten is het 28 graden

Onze microscoopdoppen bestaan uit een paar handschoenen, voor kenners herkenbaar.


Onze Amsterdammer in het gezelschap past niet in het beeld maar is een bijzondere aanwinst in het team.

Onze prikker, wacht op de volgende patient
die staan buiten te drammen, Cees

Geordend zootje

6. real surgery

Beste blogvolgers

Zoals elke dag bij aankomst worden we weer opgewacht, ditmaal door de oud directeur.












Eerst worden we weer uitgenodigd voor een koffie of thee maar wij prefereren om liever direct naar de OK te gaan want de patienten staan al te wachten.
Het inkwartieren is gisteren goed verlopen en een ieder weet wat er van hem verwacht wordt.
Sandra wast de ochtend en ik loop om en in de middag zijn de rollen omgedraaid.
Het wordt een lange dag met flink wat moeilijke ingrepen.
Uiteindelijk duurt de ene ingreep wat langer dan de andere en kunnen we toch op twee na alle mensen ne tevredenheid helpen.

Geconcentreerd aan het werk en het is af en toe best wel pittig.
de ingrepen zijn wisselend eenvoudig en matig tot zeer ingewikkeld



Ook aan de instrumenterende kant
is het niet altijd het standaard ingreepje
En er is van alle kanten, ook vanuit het ziekenhuis
voldoende belangstelling

 

5. De kwartiermakers

  
Hallo allemaal.
Het was een lange reis op de donderdag.
De eerste ontmoeting van het bijna volledige operatie - team was bij de koffie op Schiphol.
Cees Robers, de Anesthesist kon geen vrij krijgen en sloot zich een dag later bij ons aan.
Eerst naar Boekarest met een Airbus A313 jet en aansluitend de laatste etappe naar Chisinau, Moldavie, met een ATR Turboprop. En als je dan geluk hebt en je mag bij het raampje zitten, tja......... effe slikken maar het went.
 
Op Chisinau airport werden we door twee vertegenwoordigers van de
stichting "Max maakt mogelijk" ontvangen. Doina en Ruslan. Later kwam daar Slavic nog bij en deze drie mensen zijn voor ons onmisbaar.
Ze zijn ons woordenboek, onze tolken, lossen problemen op en zijn gewoon geweldig,  Super.
Daarna een lange rit over wegen die model kunnen staan voor een flink stukje Patchwork, helmen niet inbegrepen en gordels, die kennen ze hier niet.
Ruim 2 uur in de auto, inchecken in het hotel, heerlijk eten en daarna vermoeid naar bed.
 
 
  
 Na een goed ontbijt, in het hotel op naar het ziekenhuis.
Bij aankomst met de auto op de parkeerplaats van het directie gebouw stond al een delegatie ons op te wachten.
Een van hen is Dr.Ion Manole, former  vice - director,
Max Maakt Mogelijk contact at the Floresti Hospital , rechts achter op de foto, geflankeerd door de huidige vice director.
 

Daar werden we ontvangen met Moldavien sweets, koffie of thee


Hierna was het tijd om aan het werk te gaan.
Even omkleden.

Eerst werd begonnen met het installeren van de ok en zorgen dat logistiek alles op rolletjes gaat draaien de komende week.
De setjes instrumenten werden gecontroleerd en ter sterilisatie aangeboden.

Er moest veel uitgepakt worden en zo opgeruimd dat het een logisch geheel gaat worden.


Ook de opstelling van de apparatuur is nu na tevredenheid van een ieder gerealiseerd.

Tegen de middag een lunch in de stad en daarna nog een paar patienten zien op de poli.
Om te voorkomen dat je tussen de wal en het schip terecht komt was het dringen bij de poli deur.
 
Dit waren er nog maar een "paar" en uiteindelijk hebben we 40 nieuwe polibezoeken geregistreerd.
Uiteindelijk kunnen we deze mensen in de komende  week niet helpen maar als er ergens ruimte komt gaan we toch kijken of we iets voor ze kunnen doen.
In het ergste geval moeten ze wachten tot oktober.
De beelden spreken voor zich.

Een van de patienten had zijn gehele dossier mee genomen


 
Na uiteindelijk de dag af te sluiten met een heerlijke maaltijd in de local , vlak bij het hotel heb ik nu mijn bedje gevonden en gaan we dromen van een mooi resultaat de komende week
 

4. Doel van de reis.

Moldavië heeft sinds het loskomen uit de greep van het communisme een sterke verandering ondergaan.
De vernieuwingen brachten ook vervelende dingen naar boven.
Veel jongeren trekken weg van het platte land en zoeken hun heil in de steden.
Zo ontstaat er  een "vergeten"generatie. Een arme vrnl oudere groep mensen die van veel verstoken blijft.
Om een indruk te krijgen van te levensomstandigheden aldaar klik op deze link
Voor deze groep mensen gaan wij ons sterk maken.

Staar is bij die groep een dusdanig probleem dat vele mensen getroffen door blindheid tgv staar niet meer van hun bedje komen .
Door behandeling van deze staar wiilen wij deze mensen weer een beetje licht in hun bestaan geven.
Enkele voorbeelden hieronder geven weer dat hierdoor kijken onmogelijk is.

3. Ik ga natuurlijk niet alleen

Ons team bestaat uit 5 personen die werkelijk naar Moldavië afreizen en op het thuisfront niet
vergeten Truus Koster, van Max maakt het mogelijk, die deze reis tot in detail voor ons geregeld heeft.

Boven ; Tom Bakx - Oogarts,  George de Jong - optometrist en Sandra de Gooijer pijnconsulent
Onder ;  Frans de Vries-Operatieassistent, Truus Koster Coordinator op thuisfront en
Cees Robers-Anestesioloog




















































































                                                               








2. Reis-plan

Vandaag 14 juni, een kleine maand voor vertrek, Is alle reisbescheiden geregeld en is het wachten op countdown.
Hoewel ik op dit moment druk bezig ben met het afwerken van mijn Frans smeedproject ben ik in mijn hoofd al heel veel met Moldavië bezig.
Donderdag 7 juli om 11.00 uur vertrekken we , eerst richting Boedapest voor een overstap en dan verder  naar Chișinău de hoofdstad van Moldavië.
 
Vanuit Chișinău gaat het per auto naar het noorden, naar Floresti waar het ziekenhuis staat.
We overnachten in Balti in  Elite hotel.
Wordt vervolgd. 

1. Even voorstellen


38 jaar heb ik als operatieassistent in Zwolle gewerkt.
In december 2015 ben ik gestopt met werken en heb mij gestort op mijn hobby: Smeden

Ergens begin 2016 kreegik de vraag voorgeschoteld of ik het leuk zou vinden om mee te gaan opereren in het buitenland.
Moldavie, wel te verstaan.
Hier hoefde ik niet over na te denken.



Middels dit blog wil ik mijn ervaringen en indrukken vastleggen voor later.